Auteur: Ange Wieberdink

‘Waar de helden zijn’ biedt je een unieke inkijk in het leven van Jons, in dat van zijn ouders en van zijn zus. Een gezin dat te maken krijgen met grote uitdagingen. Maar net zo goed een gezin zijn dat lijkt op vele anderen.

In 2013 leerde ik Arne en Marike kennen. Zij vroegen mij een documentaire te maken over hun ervaringen met de zorg voor Jons om anderen inzicht te geven in wat daarbij komt kijken. Ik was direct geraakt door hen en hun verhaal. Ik leerde ook Bieneke en Jons kennen. Ik heb enkele dagen (met camera) meegelopen in het gezin en bij Jons. Maar die docu is er toen niet gekomen (door externe factoren).

In 2019 kreeg ik de eervolle opdracht van Eigen Werk Theaterteam een docu te maken naar aanleiding van de succesvolle theatervoorstelling Lastige Ouders. Ik kreeg de ruimte en het vertrouwen die opdracht naar mijn hand te zetten. Van Marike kreeg ik toegang tot fotos en filmpjes uit het familie archief. En gaandeweg kreeg ik filmpjes van familie en begeleiders van Jons. Een schat aan beelden.

Ik ben heel blij dat ik uiteindelijk deze film heb kunnen maken. Ik ben Marike, Arne, Bieneke en Jons zeer dankbaar voor hun vertrouwen, openhartigheid en alle beelden uit het familie-archief. Daardoor is ‘Waar de Helden zijn’ geworden zoals hij is.

Een film maken doe je niet alleen. Op de fotos hieronder is een groot deel van de crew te zien. Voor een lijst van de crew zie ook bij de info over ‘Waar de Helden zijn’.

Donderdag 4 juni demonstreerden tegelijkertijd in 20 steden mensen voor de urgentie om kinderen uit Griekenland op te nemen die alleen op de vlucht zijn. Samen met Daphne Vermeulen maakte ik een kort filmpje van de Coronaproof demonstratie op het Museumplein in Amsterdam.

Welkom op mijn vernieuwde website. Deze website is tweetalig qua structuur. Al mijn producties zijn hierop te vinden. Nieuw is Hoop, een kort filmpje over een groep vrienden – allen ‘op leeftijd’- die elke zomer een week ergens samen komen om te schilderen of te boetseren. Afgelopen zomer waren ze bij ons in Frankrijk. Hun manier van zijn vond ik zo inspirerend dat ik dit filmpje heb gemaakt. Hoop is ook voorzien van Engelse ondertiteling. 

Recently the VEVAM Fonds told me that my funding application for a research trip to Northern Ireland has been granted! This will allow me to work out a new idea for a documentary.

In the 1970s I was involved in volunteer work in Northern Ireland, bringing together children and teenagers from different religious backgrounds in order to promote tolerance and reconciliation. In 1976 I coordinated a work camp in the Netherlands for Dutch and Northern Irish teenagers. Brexit has again made me concerned about the situation in Northern Ireland. I am curious to know – 45 years on – how the participants are doing, what they think about Brexit, and whether the work camp has had an impact on their lives.

Since last summer I have managed to trace many of them, and now it’s time to visit them personally. At the moment, of course, it isn’t clear when I’ll be able to go to Northern Ireland, but I’m very much looking forward to it once we’re allowed to travel again and it’s safe to meet people.

NB. If you have any information about the people involved or would like to know more about this project, please contact me at info{at}angewieberdink{dot}nl 

In opdracht van stichting Eigen Werk maak ik een documentaire rond de voorstelling Lastige Ouders, gespeeld door Pieter Tiddens en Marike van Weelden. Deze voorstelling gaat over hoe het leven met een kind dat voortdurend zorg nodig heeft. Het stuk is gebaseerd op het gezinsleven van Marike.

In de documentaire zullen we ook Marike’s dochter Bieneke zien. Samen met haar broer is Bieneke geportretteerd door Vera Duivenvoorden voor de fotoserie ZieJeMij over broers en zussen van mensen met een beperking. Deze fotoserie reist langs ROCs. Bieneke op haar beurt geeft gastlessen hoe het was en is om op te groeien met haar broer.

Na twee intensieve draaidagen ligt de productie nu even stil door de Corona crisis.

In the spring I was asked by a cultural centre in Vouziers, to record the results of a project involving children aged 10 to 12. The children had written down their dreams. With guidance from Elodie and Isabelle they had prepared plays that they acted ‘on location’ for the film. A total of eight videos were the result. These were shown to parents and guests at an end-of-term meeting in Vouziers in late July. One of the parents confided that her daughter had changed during the project, and had opened up. According to Elodie, the children found me exotic and therefore interesting. They were not used to dealing with foreigners. The language was not a problem. Some children thought I was speaking a different language because I have an accent in French. 

The videos are not publicly available because not all the parents have given permission.