Na 46 jaar terug in Noord-Ierland. Toen waren de Troubles volop aanwezig. Een grimmige stad, veel controles en overal Britse soldaten. Nu is het centrum ‘net als andere steden’. Even daar buiten zijn nog wijken van elkaar gescheiden door muren. In 2023 zouden ze in het kader van het vredesakkoord van 1998 moeten verdwijnen maar dat lijkt niet reeel. We maakten een Taxi Tour met de taxichauffeur als gids. Hij doet dit werk omdat het als taxichauffeur te weinig verdient.
De afgelopen dagen veel gepraat over de situatie, vooral over de gevolgen van Brexit en de verkiezingen in mei. Als ik het begin te ‘snappen’, brengt een volgend gesprek me weer in de war. Wat de media vertellen is slechts een deel van het verhaal. Net als de heftige murals lijken ze de verschillen te vergroten ipv een poging te doen bruggen te slaan.
We bezochten Glebe House, een huis op het platteland waar de afgelopen 45 jaar activiteiten werden georganiseerd voor kinderen van verschillende religie. In 1975 was het net van start gegaan en heb ik het ook bezocht. Helen Honeyman was een van de drijvende krachten, opgevolgd door Diarmaid McGarrigle.
En ondertussen leven de Noord-Ieren door. De Paddy’s zoals alle inwoners van het eiland worden genoemd, of ze nu Brits zijn of niet. Vrijdagavond waren we in een pub met live muziek. Van ‘vroeger’ herinner ik me vooral oude mannen die muziek maakten. Nu jonge mannen en vrouwen die ierse muziek spelen.