Het zit erop. Maar het hoofd staat nog niet stil om alles te verwerken wat we gezien en gehoord hebben. Ik schreef al eerder, hoe meer we horen, hoe minder we weten. Het ene moment is de politieke situatie geen onderwerp van gesprek want het normale leven gaat door. Het volgende moment blijkt de segregatie toch ingrijpende gevolgen te hebben voor de samenleving. En de politiek speelt daar natuurlijk een grote rol in.
Volgende week zijn hier verkiezingen. Dat blijft natuurlijk spannend.
Het is opmerkelijk hoe ‘lokale’ incidenten de internationale pers halen. Op paasmaandag was hier zo’n incident. En dat het nieuws is dat we horen in Nederland en andere landen. Wat dat betreft hebben we hele andere verhalen gehoord van ‘gewone’ mensen.
Vanmorgen was ik mee op een basisschool waar kinderen fluitles kregen. Mooi om te zien. Een protestantse school aan de rand van Derry. Er zijn helaas nog weinig gemengde scholen. De kinderen kregen fluitles op de ‘miller brown marching flute’. Ik had een tin whistle verwacht maar die hoort meer bij de Ierse traditionele muziek. Op katholieke scholen krijgen kinderen daar les op. Om maar zo’n diep geworteld gevolg van segregatie te noemen.
Gisteren nam Derek ons mee naar verschillende soorten marching bands. Ook daar was het mooi om te zien met hoeveel plezier samen muziek werd gemaakt. Laten we hopen dat muziek uiteindelijk ook verbindend kan zijn voor mensen die uit verschillende ‘kampen’ komen.
Het was intens om terug te zijn in het land waar ik in 1974 en 1975 zo geraakt ben. Waar ik mensen heb ontmoet die mij altijd zijn bijgebleven. En ze terug zien is bijzonder. Ook al hebben we elkaar zo lang niet gezien, er is een soort van basaal vertrouwen om elkaar nog beter te leren kennen.
We vertrekken morgen om nog wat van de Ierse republiek te zien. Ik moet nog veel herkauwen maar ik sluit niet uit dat er een ‘genoeg’ is te vertellen en te laten zien in een film.